Een kijkje in de kamer van...

de GZ-psycholoog

In de blogserie ‘een kijkje in de kamer van’ neemt deze keer onze GZ-psycholoog, team Kind&Jeugd, Pleuni je mee in haar wereld.

 


"Mijn gedachtestroom wordt onderbroken met een ‘Goedemorgen’ vanuit de gang. ‘Tijd voor thee?’. Nog heel even en dan ga ik weer met zwangerschapsverlof. En terwijl ik mijn thee haal bedenk ik me dat ik ze toch wel weer heel erg ga missen die collega’s, míjn collega’s. Die misschien nog net iets beter dan mijn vrienden en familie weten hoe ik erbij zit." 

Pleuni Marks 



Ik loop het Apanta-gebouw in Veldhoven binnen en beklim de twee trappen om op onze gang te arriveren. Dit is mijn werkplek, hier zit team Kind en Jeugd. Ik wandel een kamer in waar mijn spullen staan. Een knalroze opblaasflamingo kijkt me scheel aan. Ik plof neer in mijn bureaustoel en maak mezelf, zoals iedere werkdag, wijs dat er extra zwaartekracht in het gebouw hangt en dat dit de reden is dat ik compleet uitgeput kan zijn van het trotseren van maar liefst twee trappen. Dat kan natuurlijk nooit liggen aan het gebrek aan bewegen in de afgelopen weken... 

Mijn gedachten dwalen af. Wat waren de afgelopen maanden bijzonder en gek. Een pandemie die je gehele ‘normale’ manier van doen overneemt. Werken op een andere manier en de onzekerheid tussen wat kan wel en wat niet? Mijn gedachten nemen me verder mee op reis naar een gesprek met één van mijn cliënten. Ik denk aan een jongen van 11 jaar met de diagnose autisme. Ik vroeg hem in een videocall hoe het nu met hem ging met alle veranderingen en coronamaatregelen. Hij antwoordde met een ‘wel prima’. En vervolgde met: ‘toch wel handig dat nu iedereen weet hoe het is om een autismespectrumstoornis te hebben’. Ik vraag wat hij daarmee bedoelt. Hij vervolgt zijn verhaal: ‘nou dat iedereen nu een situatie heeft gekend waarin je niet weet hoe je, je moet gedragen en dat alles zo onduidelijk is dat je hoofd er helemaal vol van zit!’. Wauw, denk ik. Daar zit zoveel waarheid en herkenning in. Zo voelt het dus altíjd voor hem. Dit zijn van die momenten dat ik zo van mijn werk houd. Want hij slaat, met zijn 11 jaar, de spijker op zijn kop. Onze flexibiliteit en incasseringsvermogen werden dit jaar ontzettend op de proef gesteld.

Mijn gedachten dwalen verder af en ik bedenk me hoe dankbaar ik ben dat we nu weer wat meer op kantoor kunnen zijn en af en toe ook weer face-2-face cliënten kunnen zien onder de aangescherpte maatregelen*. Ik heb ze wel gemist, mijn collega’s, omdat we hier vaak even bij elkaar binnenlopen met een vraag of om heel even je verhaal kwijt te kunnen. Dat vind ik toch belangrijk in een baan waarbij er veel van je gevraagd wordt. Ons team is daarin een grote steun en draagt zo bij aan mijn werkplezier. Daarnaast ontstaan er, ondanks de mooie middelen die we inmiddels hebben om te videobellen, andere gesprekken wanneer ik cliënten op locatie zie. Probeer maar eens een inhoudelijk gesprek te voeren via een webcam met een 10-jarig kind waarbij ondertussen een konijn of hond voorbij hupst, er ineens een speeltje achter een speaker gevonden wordt die ze al zo lang kwijt waren of broer of zuslief even langs komt lopen en dat net een trigger is om wat ruzie te maken. Wat zou jij doen vanachter je beeldscherm?

Ik denk aan de mooie anekdotes die mijn soms zware baan ook met zich meebrengen. Een keer gaf ik therapie aan een cliëntje van 9 jaar met tics. Een van haar tics was: nagels bijten. Samen maakten we een plan om de tics en het nagelbijten onder controle te krijgen. Op een gegeven moment keek ze me aan en vroeg ze of ik zoveel van nagels wist omdat ik ook nagelstyliste was. Die onbevangenheid, daar zal ik nooit aan wennen en dat maakt het juist zo mooi om psycholoog te mogen zijn voor kinderen, jongeren en hun ouders.

Mijn gedachtestroom wordt onderbroken met een ‘Goedemorgen’ vanuit de gang. ‘Tijd voor thee?’. Jazeker daar maken we tijd voor. Iedere ochtend start ik samen met een collega de dag met een kopje koffie of thee en de nieuwtjes binnen het team. Heerlijk! Nog heel even en dan ga ik weer met zwangerschapsverlof. En terwijl ik mijn thee haal bedenk ik me dat ik ze toch wel weer heel erg ga missen die collega’s, míjn collega’s. Die misschien nog net iets beter dan mijn vrienden en familie weten hoe ik erbij zit. Maar gelukkig is het inmiddels heel normaal om te videobellen dus wie weet sluit ik dan wel een keertje aan via Teams in de ochtend, even een theetje doen samen. Heerlijk!

 


*Cliënten tot en met 12 jaar kunnen op onze locatie worden gezien, eventueel afgewisseld met contacten via (beeld)bellen.
Lees hier meer over hoe Apanta omgaat met de corona-maatregelen.