Voordat ik jullie meeneem in mijn werk- en kamer, zal ik me eerst even voorstellen. Mijn naam is Anke en ik werk enkele jaren als psycholoog bij Apanta-GGZ. Ik werk met volwassenen, doe onderzoek naar Autisme en ADHD en geef verschillende soorten behandelingen (kort, lang, individueel, groepen).

Mijn werkkamer
Mijn kamer heeft alles wat ik nodig heb om therapie te geven: een afsluitbaar kastje, een whiteboard, een zitje met twee rood beklede stoelen, hier en daar wat groen in de vorm van zuurstofgevende planten, een schilderij en een bureau met computer en een vaste telefoon. Op het tafeltje tussen de twee rode stoelen staan het onmisbare klokje om de tijd in de gaten te houden tijdens gesprekken en de welbekende tissue-box.

In de rode stoel
In één van de rood beklede stoelen breng ik zelf veel tijd door, in de andere zitten regelmatig cliënten. Zij hebben hulp gezocht omdat zij om één of andere reden vastlopen in het leven. Piekeren, angst, somberheid, depressie, relatieproblemen, werkproblemen: het kunnen redenen zijn om bij Apanta aan de bel te trekken. Het eerste gesprek, het zogenaamde intake-gesprek, is spannend voor de meeste cliënten. Men heeft vaak lang gewacht om de drempel te overwinnen om om hulp te vragen. En dan hebben ze regelmatig ook nog even moeten wachten voordat ze in behandeling konden komen: de wachttijden in de GGZ zijn helaas vaak lang. En nu zitten ze eenmaal in die stoel en is het natuurlijk spannend om over problemen te praten met een vreemde (in dit geval met mij dus). De GGZ-wereld is voor veel van onze cliënten nieuw en onbekend. Daarbij is praten over jezelf en je gevoelens  voor veel mensen niet makkelijk en vanzelfsprekend. Een intakegesprek is er dus niet alleen maar om vragen te stellen en voor mij als behandelaar om informatie compleet te hebben, maar ook - en vooral - om kennis te maken en vertrouwen te geven aan de nieuwe cliënt. Op basis van één gesprek is dit een uitdaging en vaak zijn er dus meer gesprekken nodig, of zelfs nog verder onderzoek om beter te kunnen bepalen wat er nodig is. Dit kan ook bij Apanta, maar het kan voor cliënten kan dit wel eens lastig zijn: er gaat weer tijd overheen, terwijl mensen graag zo snel mogelijk aan de slag willen. Genoeg uitdagingen dus. 

Op zoek naar wat iemand beweegt
Mensen die bij mij in behandeling komen zie ik soms een keer in twee weken, soms een keer in de week. Tijdens de Corona-tijd is dat wat anders en vinden de gesprekken veelal via beeldbellen plaats. De gesprekken die ik met mensen voer zijn heel verschillend. In sommige behandelingen gaan we samen heel concreet aan de slag met de nare gedachten en gevoelens die de cliënt heeft. We praten erover, staan er bij stil, onderzoeken hoe hier anders mee om te kunnen gaan en ik reik in sommige gevallen manieren aan die daarbij kunnen ondersteunen. Kan iemand zijn of haar gedachten en gevoelens opschrijven? Wat zorgt ervoor dat iemand zich zo naar voelt? En kunnen we iets aan de context, de negatieve gedachten of hoe iemand daarmee omgaat, doen? In andere gesprekken ben ik meer volgend, benoem en ondersteun ik en stel ik kritische of onderzoekende vragen. Uiteindelijk gaat het erom dat iemand gaat bewegen, dat is de zoektocht. Hoe gaat iemand bijvoorbeeld anders denken, anders met moeilijkheden om of gaat hij of zij andere keuzes maken in het leven waardoor ze weer verder kan. Deze zoektocht is voor mij heel interessant en het voelt voor mij zeer waardevol om hierin iets voor mensen te kunnen betekenen.