Ervaringsverhaal Sofie over haar depressie

"Vandaag ga ik iets posten, niet om de aandacht die ik volgens sommige misschien zou willen, niet om medelijden te wekken en niet om de wijsneus te spelen. Ik heb lang getwijfeld of ik het wilde delen, omdat ik mezelf heel erg bloot geef. Iets wat ik normaal niet doe, maar ik wil graag iets bespreekbaar maken. Ik wil iets vertellen over iets wat in deze tijd een zeer belangrijke rol speelt (ook onder jongeren), maar waar tegelijkertijd niet makkelijk en open over gesproken kan worden.

Toen ik 15 was gebeurde het mij voor de eerste keer: ik werd depressief. Elk jaar dat volgende, werd ik weer depressief. De depressies werden met het jaar erger en met het jaar ondragelijker. Afgelopen herfst was het weer zo ver, het begon met kleine dingen zoals mezelf ongemakkelijk voelen en geen houding weten te geven in sociale situaties, deze vermeed ik het liefste. Ik werd angstig, wat als het terug kwam? Wetende dat het dan nog erger zou zijn dan de vorige keer. Vanuit daar groeide het en groeide het, ik werd overgenomen door iets waar ik zelf geen controle meer over had. Ik vocht dag en nacht tegen hetgene dat in mij zat, zonder te weten hoe ik dat moest doen.

Je vecht tegen jezelf, tegen de gedachtes die je hebt, waardoor je vermoeider en onzekerder word. Je zit in een spiraal waar je niet uit kan komen, hoe graag je dat ook zou willen. Je staat stil in een wereld waar je van alles moet en waar van alles van je verwacht word. "ach ik voel me ook wel eens rot" krijg je dan te horen. Wanneer men een gebroken been heeft, is het logisch dat iemand geen marathon kan rennen, maar wanneer iemand van binnen gebroken is, is het meer dan normaal om jezelf zo snel mogelijk te herpakken en door te gaan met het normale leven.

Ik ben zoals vele, iemand waar het altijd goed mee lijkt te gaan, iemand die niet graag praat over mijn eigen leven. Ik ben iemand wie het toch niet zou overkomen. Je kan mensen niet beoordelen op hun uiterlijk of op hun houding. Je weet niet wat iemand mee heeft gemaakt of wat iemand met zich mee draagt. Doordat ik depressief was ben ik ontzettend veel mensen kwijtgeraakt want "oef dat maakt iemand toch wel een moeilijk persoon hoor"... niemand heeft daar tijd voor... Wanneer ik niet depressief ben, zal ik altijd angst hebben, angst voor het gene wat me ieder moment kan overnemen. Tot op heden ervaar ik nog de lasten ervan, moet ik het bijvoorbeeld tijdens een sollicitatie zeggen, moet ik zeggen dat ik ineens een terugval kan hebben? Of zouden ze me daarom niet aannemen omdat ik dan teveel een last zou zijn op dat moment? Terwijl ik wel zeer gedreven zou zijn en het niet zeker is dat ik een terug val zou krijgen. Ik zal altijd moeten opletten en intens goed naar mijn eigen gevoel moeten luisteren, hoe moeilijk dat soms ook is. 

Doordat ik zo ontzettend diep heb gezeten, geniet ik intens van al het leven om me heen. Ik geniet van simpele dingen zoals vogels die fluiten. Zonder pijn en verdriet kent men geen geluk en blijdschap. De dingen die ik meegemaakt heb, hebben me zo ontzettend veel wijsheid en levenskennis gegeven. Ongeacht iemands leeftijd, hoe iemand er uit ziet of hoe iemand zich gedraagt, beoordeel iemand daar nooit op. Hoe mooi zou het zijn als mensen meer open zouden zijn tegen elkaar en je respect voor iemand hebt en iemands situatie, die je zelf misschien niet kent of herkent. Altijd, maar dan ook altijd, gaat het zonnetje weer schijnen en dan ben je al zo ontzettend ver. Laat je door niets en niemand gek maken, iedereens gevoel mag en kan er zijn."

Bovenstaande ervaring is met toestemming van de schrijver, geplaatst. De naam Sofie is gefingeerd.